Tradycje hutnicze na terenie Żyrcina (dawnej nazwy osady Rejów) i Bzina sięgają XV wieku i związane są z Zakonem Cystersów. Ale prawdziwy rozwój tutejszych zakładów nastąpił w wyniku włączenie Huty Rejów do „ciągu fabryk żelaza nad rzeką Kamienną”. Inicjatorem tego przedsięwzięcia był Stanisław Staszic, ale budowę zakładu zrealizowano dzięki planom Fryderyka Lampe i Stanisława Wysockiego w latach 1835-1838.
Najważniejszym elementem był wielki piec w kształcie ściętego stożka. Na terenie huty znalazły się także: odlewnia, rusztarnia do prażenia rudy żelaza, miechownia oraz węgielnia. Napęd urządzeń zapewniało nasiębierne koło wodne. W połowie XIX wieku huta zatrudniała około 50 pracowników, produkowali oni średnio 1100 ton surówki żelaza rocznie. Wykonywane odlewy trafiały do armii oraz zakładów przemysłowych.
Nowe technologie i konkurencja ze strony nowszych zakładów wymusiła zamknięcie huty Rejów w 1901 roku.