Ruiny Zakładu Wielkopiecowego w Bobrzy

Tradycje hutnicze w Bobrzy sięgają roku 1598 kiedy to sprowadzeni z Włoch hutnicy, około 1km na południe od miejsca w którym stoisz wybudowali kuźnicę, a następnie rozpoczęli budowę wielkiego pieca. Był to pierwszy wielki piec na ziemiach polskich. Produkowano w nim stal na handel, przedmioty użytku codziennego jak siekiery i łopaty, a także broń dla polskiej armii m.in. pałasze i armaty. Wielki piec w tym miejscu działał do roku 1660, kiedy to został przeniesiony do pobliskiego Umru.

Do tradycji hutniczych w Bobrzy planowano powrócić dopiero w ramach planu uprzemysłowienia Królestwa Polskiego w XIX wieku.  Plan przygotowany przez Stanisława Staszica zakładał budowę zakładu wielkopiecowego. Składał się on z pięciu wielkich pieców o wysokości 18 m, a dla zabezpieczenia skarpy górnego poziomu zakładu wzniesiono kamienny mur oporowy o imponujących wymiarach: ponad 500 m długości, 15 m wysokości, ok. 5 m szerokości podstawy i ok. 3,5m szerokości korony. Miał to być największy kompleks, dzieło Fryderyka Lampego, o zdolności produkcyjnej wynoszącej około 9 tysięcy ton surówki żelaza. Zakładano także budowę osiedla przyfabrycznego, jak i wielu innych elementów, jednakże zrealizowanie wszystkich planów się nie powiodło. Głównym powodem był rozwój procesów technologicznych w hutnictwie – zastąpienie drewna bardziej wydajnym koksem, a także powódź w 1828 roku oraz wybuch powstania listopadowego. W kolejnych latach zakład zmieniał się w warsztaty kowalskie oraz tkalnie. W 1965 roku pozostałości zakładu wielkopiecowego zostały wpisane to rejestru zabytków.

Czytaj dalej